On dokuzuncu yüzyil, asker teknolojilerin muazzam dönüsüm gecirdigi bir dönemdi. Yeni teknoloji ürünü celik zirh ve kuyruktan dolma toplarla donatilmis yeni tipteki ana muharebe gemileri, denizci devletlere denizlerin kontrolü asamasinda önemli bir üstünlük sunsa da, torpidonun kesfiyle bu imkan kisa bir süreligine sona erecekti. Bir anlamda torpido, deniz savunma doktrinleri ve buna bagli olarak donanmalarin yeniden yapilanmasi sürecine hatiri sayilir katkilarda bulundu. Osmanli karar mekanizmasinda da bir dönüm noktasini teskil eden ve donanma stratejisindeki köklü degisimlerin kurgusunu belirleyen hadiseler, torpidonun tarihte ilk defa kullanildigi 93 Harbi ve akabindeki 1897 Osmanli-Yunan Harbidir.Osmanli Devletinin sahip oldugu iktisadi ve sinai imkanlar dogrultusunda basta Jeune cole olmak üzere önde gelen deniz harp doktrinlerini kendi jeopolitik ve stratejik hassasiyetlerine göre sekillendirmesi ve bunu muharebe sahasinda edindigi tecrübelere uygun bicimde tatbik etmesi, dönemin sartlari gözetildiginde kacinilmaz bir sonuctu. Elinizdeki kitapta, Sultan 2. Abdülhamid Dönemi boyunca Osmanli Bahriyesinin hizla degisen kosullar altindaki güvenlik hassasiyetleri ve buna bagli olarak takip ettigi stratejik yaklasimlari doktrin, techizat ve personel ekseninde mercek altina alinmistir. Bu calismada Sultan II. Abdülhamid Donanmasinin yeniden yapilanma süreci veyahut daha popüler bir tabirle modernizasyonun, gemi tedarik ve insa faaliyetlerine olan dolaylidirekt etkisi ve Osmanlinin deniz güvenliginin saglamasi noktasinda ne derece basari kaydedildigi sorgulanmistir.