Bir hamamin karanliklarina sinmis bir hayaletin hüzünlü öyküsünü hangimiz dinlemedik ki cocuklugumuzda Ya da perili bir konagin önünden gecerken adimlarimizi siklastirmadik Ama kacimiz Müge gibi o hayelete korkmadan inanip, sessiz sözlerine yüregimizi acacak denli cesur olabilirdik Bir kiz merak etseydik, karanlik bir kösede sonsuzlugun sonunun gelmesini bekleyen o zavalli ruhun fisiltilarini belki de duyabilirdik. Bir kez olsun, görünmez ellerini avucumuza almayi deneyip, öyküsünü bir de onun, olmayan agzindan dinleyebilirdik. Gülefsa ve Müge gibi, adi konulamayacak bir dostluga yelken acmaya yüregimiz olsaydi...