SINIFSAL özü bakimindan kücük-burjuva toplumsal-siyasal bir akim olan anarsizm, 1840 ile 1860 yillari arasinda olustu. Ama kökenleri cok daha gerilere uzanir. Anarsizm akimlarinin ve egilimlerinin cesitliligine ve en önemli ideologlari Max Stirner K. Schmidtin takma adi, Pierre-Joseph Proudhon ve M. Bakuninin ileri sürdükleri görüslerin farkli olmasina karsin, bu görüslerin ortak olan yani cercevelenebilir. Bu, her seyden önce, her türlü devlet iktidarinin yadsinmasi ve eksiksiz bireysel özgürlügün propagandasidir. Anarsistlerin asiri bireyciligi ve öznelciligi, kendisini yikima sürükleyen büyük sanayi üretiminin gelismesine karsi, büyük sermayenin cikarlarini savunan devletin sömürücü dogasina karsi ve sanayi devriminin kapitalist bicimlerine karsi, kücük-burjuvazinin protestosunu dile getiriyordu. Bu protesto, anarsistlerde, kendi sinif dogasindan bagimsiz olarak her türlü kötülügün en basta gelen nedeni saydiklari devletin mutlak olarak yadsinmasi, her türlü merkeziyetciligin yadsinmasi ve sinirsiz bir özerkligin propagandasi bicimini aldi. Isci sinifinin siyasal savasimiyla, sosyalist devrimle ve proletarya diktatörlügüyle degil de, halk yiginlarinin kendiliginden ayaklanmasiyla, devlet iktidarinin ve bütün devlet kurumlarinin derhal ortadan kaldirilmasiyla, devletin ve sömürücü siniflarin olmadigi bir toplum yaratmaya yönelik ütopyaci düsler bütün anarsist egilimlerin belirleyici özelligi oldu.