Derken o cumartesi sabahi, durumu yineledigimiz bir gecenin ardindan uyandik. Gözlerimizi actik ve yatakta dönüp birbirimize iyice baktik. Ikimiz de o an anladik. Bir seylerin sonuna gelmistik ve önemli olan, nereden yeni bir baslangic yapacagimizi bulmakti. Kalkip giyindik, kahve ictik ve bu konusmayi yapmaya karar verdik. Hicbir sey sözümüzü kesmeyecekti. Ne telefon. Ne müsteriler. Teachersi iste o zaman aldim. Kapiyi kilitleyip buz, bardaklar ve siselerle üst kata ciktik. Ilk olarak renkli televizyon seyredip biraz oynastik ve alt katta calan telefonu umursamadik. Yemek icin odadan cikip otomattan peynirli cips aldik. Tuhaf bir sekilde her sey olabilecekken, her seyin zaten oldugunu fark ettik. Yasamin aci yüzüyle bu kadar erken tanismasaydi, kuskusuz yine yazar olurdu ama hicbir zaman okurlari tarafindan böyle sahiplenilmezdi Raymond Carver. Genclerin haytalik yapip havai asklar kovaladigi yaslarda o evli ve iki cocuk babasiydi. Hayati ögrenmenin yolu, buldugu her iste calismakti. Benzincide calisti, hademelik, garsonluk yapti. Yasananlar, kagida döküldügünde bazen Cehov tadindaydi, bazen Kafka... Insanlarin yasamlarinda barinan, gizlenen öyküleri, yalin, gercekci, acitan siirsel bir dille yansitti. Yenilenler ickiye siginirken, kisa öykü türünü yeniden var eden Carver, her basarisinda icti, cok icti, ölümüne icti...