Muazzez Cörtelek, Tugla Harmani, romanindan sonra bu kez öyküleriyle karsimizda. O öyküler ki, satir aralarinda anilara yüklenerek icini döküyorlar okura. Bir gölgenin rüyasi olarak dolasan bir kadin, Sarmasik Sokagini gecip Portekizli sair Pessoanin bir siiriyle bulusmaya gidiyor. Öyle günler ki anlatilan, gazoz kapaklarinin altindaki karaca resimleri evlilik müjdesine dönüsüyor. Yeni alinan bir minibüs konu komsuyu mehtap seyretmeye götürmek icin gerekce oluyor. Onca gürültü patirti arasinda kelebeklerin kanat sesini duyanlar cikiyor tek tük. Telefonla veriliyor ölüm haberi on dokuz yasindaki bir kedinin. Hane halkindan birininmis gibi. Güzelim jakaranda agacinin dökülen yapraklari yerde bir Pollock tablosu yaratiyor. Somut ve soyut bir arada. Bir kuyunun dibinden Istanbula dagilan dehlizler bir cocugun hayaline baglaniyor sonunda. Cörtelek, insana yakisan duygularla örülmüs bir dünyayi anlatiyor yine bize. Sadelik ve incelikle. Üniversite ögrencisi siyah, uzun sacli bir kiz elindeki kitap listesini uzatiyor kitap saticisina. Ne uzun bir liste bu, en güzel kitaplarimizi alip götürüyorsunuz, diyor adam gülümsemesini gizlemeden. Öykü kokan kocaman paketleri tasimak icin de kiza yardim ediyor. Cörtelek, baska öykülerinin icine saklamis olsa da tümceleri, ben aralarindaki konusmayi duyar gibi oluyorum Söyler misiniz, kumrularin gözlerinin kirmizi oldugunu bilen kac yazar kaldi su kanadi kirik dünyada diyor genc kiz. Cok az diye yanitliyor adam ve ekliyor Ben de sormak isterim size, kadinlar neden yazdiklari her mektubu göndermezler Sonra karsi kaldirima geciyorlar aceleyle, kizin yanitini duyamiyorum. Duymak icin de Belki de Bir Rüya Degildiyi okuyorum. - Akgün Akova