Koca bir labirentin icinde kayip Benim Gencligim... Nedenini bilmedigi bir deney icin gözleri baglanmis, elinde bir demir cubukla saliverilmis mechul labirentin koridorlarina... Bu kapi cennete aciliyor, digeri cehenneme... Sectigimiz yolun sonunda atesin solugu yüzümüze degdiginde can havliyle geri dönüp baska koridorlara sapiyor, cennetin sesine kulak kabartiyoruz. Biraz ilerledigimizde cehennem alevleriyle karsilasiyoruz yeniden... Gözümüzdeki bag öyle güclü ki, Bu yoldan gecmistik, Onu denemistik, burasi cikmaz sokakti diyemiyoruz. Labirentin patikalari bizim gibi yolunu arayan, daha önce gidip dönen, atese dokunup pisman olan insanlarla dolu, ama onlarla bulusamiyoruz. Bizi körlestiren bagi söküp atamiyoruz. Labirentin duvarlarini yikip kendi yolumuzu acamiyoruz. Bu cikmazdan kurtulamiyoruz. Labirent, elimizdeki demir cubuklari ugursuz bir miknatisla cekerek bizi habire eski hatalarimizin koridoruna sokuyor. Ders alamiyoruz, ögrenmiyoruz. Bagli gözlerle her kusakta bildik duvarlara dokunarak cikis arayan yenik bir ordu gibi, cenneti düsleyerek cehenneme kosuyoruz.