Dolunayin isiginda bir köy mezarligi... Mezarligin duvarina carpan bir cip. Gecenin karanliginda ucusan düsler. Issiz köyün ortasinda kocaman bir cem evi. Konugunu yitirmis bir mezar. Cem töreninde arinmayi bekleyen bir ölü. Bu olanlarin sessiz tanigi, bir arastirma görevlisi. Yikilan idealleriyle, sürüp giden yasami arasinda sikisip kalmis bir adam. Alevi inancina farkli bir bakis. Mistik bir gerilim romani...Gözüne kestirdigi dal parcasini cekerken caliligin arkasinda bir kararti fark etti. Feneri oraya dogru tuttu. Yanilmamisti, az ilerde yesil renkli bir mezar tasi mahzun bir edayla onu süzüyordu. Bu defa korkmadi, hatta icinde, Bu mezar neden mezarligin disinda diye merak bile uyandi. Bir-iki adim daha yaklasti. Ama bu mezar bozulmustu, iki yaninda toprak birikintileri yigiliydi. Yeni bir ürperti dalgasi sardi bedenini. Mezarin icini görmemesine karsin, upuzun yatan ölünün yer yer etleri dökülmüs yüzü geldi gözlerinin önüne. Öte yandan akli hala mantikli bir aciklamanin pesindeydi. Belki de bu mezar henüz ölmemis biri icin kazilmisti. Neden olmasin Insanlarin ölmeden önce de mezarlarini hazirladiklarini biliyordu, iyi de, kazmakla hazirlamak arasinda büyük fark vardi. Belki yeri alinir, hazirliklar yapilirdi ama ölmeden mezar kazdirilir miydi Belki de bu mezari ac kalmis vahsi bir hayvan acmisti. Eger öyleyse mezardaki ölüyü paramparca etmis demekti. Dogrusu, böyle bir görüntüyle karsilasmak istemezdi. Yine de meraki agir basti, cesaretini toplayip el fenerini mezarin icine dogrulttu. Mezar gercekten de bostu.