Hissettiklerimiz agizdan cikinca, tortulari kaliyor elimizde. Hislerin ölüleri gibi duruyor sözler, asili bir yerlere. Büyüdüm ben de ve utandim tekil büyüdügüme. Cekmecelere yazdim, dolap raf larina. Evlerim degisti, sevdiklerim, sevmediklerim, dile geldim dost sohbetlerinde. Yine yetmedi, kendime yazdim. Eski usul bir güncenin ifsasidir bu, mahremimdir. Akil düsümü, ruh üsümesi, gönül carpintisidir. En nihayetinde matbu bir hayata girizgahimdir, yazmaya baslamama sebebe ithafimdir ve tüm anlatamadiklarima. Oldugum degil, hasretini duydugumdur.Her sözcügün bir emanetciye ihtiyacindandir.Diyorum kendime, demek kiDünle bugünün farkiBir telefon ucuBir pencere disi...Ben dünken yokBugünken varsamMesafeler güzelMesafelerin asli sevilesi...Ben degilim mesafeMesafe, bize ait olmayan bir evde olmakti sadeceBize ait olmayanda biz olamadigimiz süreceHer sey bir evin yalaniHer sey bizim olanin rüyasiAidiyet yoktu, ne dünde ne bugündeNe yaziktir Biz tutunduk sanrili bir aidiyete