Thomas Mann, son eseri olarak tasarladigi Doktor Faustusta bizi magrur bir sanatcinin, besteci Adrian Leverkühnün gerilimli dünyasinda dolastiriyor. Ruhu, yaratma arzusuyla dolup tassa da, akilci ve duygusalliktan uzak mizacini dizginleyemeyen Leverkühnün gerilimi, yaratma gücünün önündeki en büyük engeldir. Seytan, Le-verkühnü bu zayif noktasindan yakalar Yaratici zihnin disavurumu olmaksizin anlamsiz kalmaya mahkm bir varolustan kurtulmanin bedelini, sanatciyi zührevi bir hastaligin pencesine düsürerek ödetir. Ancak kötülügün saglayabilecegi bir deha, bir yaraticiliktir bu ve Thomas Mannin estetiginde halklarin fasizmle zehirlenmesini temsil eder. Mannin, geliskin toplum ruhunun insan bedeninde arkaik ilkellige teslim olusu seklinde yorumladigi, toplumsal alanda tehdidini dün oldugu kadar bugün de hissettiren bu kronik siyasi mesele, romanda estetik ruh ile burjuva yasami arasinda ucurum olusturan bireysel düzlemde karsimiza cikar.Dünya edebiyatinin kültleri arasinda tartismasiz bir yeri bulunan Mannin bu son büyük eseri, Faust miti ile baglantili bir sanatci romani, bir cag ya da toplum romani, müzigi dil ile ifade etmeyi amaclayan deneysel bir roman ya da epik anlatinin bütün katmanlarina yayilan sanat kuramina dair bir deneme olarak farkli perspektiflerden okunabildigi icin de bu kadar kapsamli.