Yogunlastirilmis bir reform politikasinin hüküm sürdügü 19. yüzyilin ortalarinda Osmanli bürokrasisi, imparatorlugun etnik ve dini gruplarindan yeni bir kavram olusturmaya basladi. Düzenin ebedi bir döngü icerisinde bozulup yeniden kuruldugu yolundaki Osmanli anlayisi daralarak radikallesti Osmanli tebaasi modernlestirilecek ve medenilestirilecekti. Osmanli Imparatorlugunun bir Balkan vilayeti olan Kuzey Arnavutluk ile bir Arap vilayeti olan Cebel-i Lübnanda uyguladigi politikanin karsilastirilmasini kapsayan bu calisma, Osmanli arastirmalari alaninda milliyetci kaygilardan kaynaklanan bölgelere ayrilarak parcalanma sorununun da asilmasina katkida bulunacaktir.Kuzey Arnavutluk ve Cebel-i Lübnanin böyle bir karsilastirmaya konu olmalarini mantikli kilacak bazi cografi ve demografik ortak noktalari vardir. Bunlarin birincisi, denize kiyisi olan daglik bölgelerden olusan ve dis etkilerin girisini kolaylastirmakla birlikte merkezi otoritenin kurulup sürdürülmesini güclestiren arazileridir. Ikincisi, etnik ve dini bakimdan heterojen olan nüfuslaridir. Ancak dinleri farkli ve birbirine düsman olan bu topluluklar, etnisite ve hemsehrilik baglariyla birbirlerine bagli olabilmekte ve bu özellik, catismalarin cözüme kavusturulmasinda önemli bir rol oynamaktadir. Ücüncüsü, kabile hayati ile sehir hayati arasindaki tezattir. Dördüncüsü, reformlar yoluyla idaresini homojenlestirmeyi hedefleyen Osmanli Imparatorlugu ile mevcut heterojenligin dogurdugu catismalari körüklemek emelinde olan Avrupali büyük devletler arasindaki mücadeledir.Osmanli Imparatorlugunun dagilmasinin üzerinden gecen yüz yila yakin zaman zarfinda her iki cografyada kurulan ve yukarida söz edilen etnik ve dini catismalari cözüme kavusturmayi bir türlü basaramayan devletlerin mevcudiyetlerini halen sürdürmesi ve bu catismalarin dünya siyasetinin baslica sorunlarindan biri olmasi, bu calismanin degerini ve günümüz icin önemini bir kat daha artirmaktadir.