In 1989 verhuizen Wim en Petra van Amsterdam naar Jeruzalem, Israël, om daar als vrijwilligers bij de ICAJ (Internationale Christelijke Ambassade Jeruzalem) te gaan werken. Twee jaar later worden zij pleegouders van een meervoudig gehandicapt Joods jongetje. Het voormalige kinderloze echtpaar neemt daarna ook nog twee ernstig gehandicapte Bedoeïenen meisjes op.
"Gewoon doen, Petra!" zegt Wim wanneer zij hem vertelt dat voor een driejarig Arabisch jongetje een pleeggezin wordt gezocht.
Door de goede verzorging en liefde die hij ontvangt, bloeit het verwaarloosde jongetje helemaal open. Gedurende de twaalf jaar dat hij bij de van der Zandes woont, laat Na'il (betekent 'verwerver') de zogenaamde 'gezonde' mensen zien dat fysieke beperkingen een uitdaging zijn om overwonnen te worden, door het "gewoon te doen!"
De 'Kleine Prins' wordt op veertienjarige leeftijd Thuisgehaald.
Dit is het levensverhaal van een uniek Gods geschenk, een kind dat letterlijk zijn naam eer aan deed!