Marcel Proustun 20li yaslarinda kaleme aldigi, kisa anlatilardan ve siirlerden olusan bu eser, bir bakima Kayip Zamanin Izindenin habercisidir. Honorénin yakisikli sofra arkadasi gencligin ihtiyatsizligiyla Heredianin eserlerinde genelde söylendiginden daha fazla düsünce bulunabilecegini ima etmeye kalkisinca, zihinsel aliskanliklari sarsilan konuklar surat astilar. Ama Mme Fremer derhal, Aksine, onlar takdire sayan oymali akikler, görkemli mineler, kusursuz kuyumculuk örnekleri diye haykirinca bütün cehrelerde yeniden keyifli ve doyumlu ifadeler belirdi. Anarsistlere iliskin tartisma daha vahimdi. Ama Mme Fremer bir doga yasasinin kacinilmazligi karsisinda boyun egercesine, teslimiyetle, Bütün bunlarin ne yarari var Zenginler ve yoksullar daima var olacak dedi yavasca. Ve en yoksulu en azindan yüz bin frank ranta sahip olan bütün davetliler bu gercekle yüz yüze gelince vicdan azaplarindan kurtulup yürekten bir neseyle son sampanya kadehlerini de devirdiler...