Velaquí a historia de Clara, unha muller de 45 anos que fai reconto da súa propia experiencia vital -acaso a memoria de toda unha xeración adormiñada e triste- sentada dediante do televisor naqueles días de novembro gris, no ano 1975, cando enterraban ó xeneral Franco. Algo enterrabamos todos con el. Abríase, temesiña e nova, unha fiestra de luz e de esperanza no horizonte... Unha xanela de paxaros... Intenso proceso de interiorización lírica na imaxinación dun home de vinte anos. Airexiña nova de futuro.