Fernando Pessoa, 1935te öldügünde, sandiginda biraktigi yapitlarinin sayisini kimse tahmin edemezdi. Onun elinden cikmis siirlerin, yazilarin altinda genellikle baska imzalar vardi. Ama bunlar yalnizca birer takma ad degil, öyküsü, gecmisi, yazgisi, dünya görüsü olan farkli kisiliklerdi. Pessoanin ölümünden sonra elyazmalari derlenmeye baslandiginda, bitmemis yapitlar da bulundu iclerinde. Bernardo Soares imzali Huzursuzlugun Kitabi da bunlardan biriydi. Tarihten, mitolojiden, edebiyattan, ruhbilimden haberdar bir 20. yüzyil insaninin gercekligi yadsiyisinin, kendini hayallere hapsedisinin güncesiydi bu. Gündüzleri bir kumas magazasinda calisan, geceleri yagmurun sesinde, ayak seslerinde yalnizligini duyumsayan bir Lizbonluydu Bernardo Soares ya da Fernando Pessoa. Bugün Portekiz edebiyatinin en önemli yapiti sayilan Huzursuzlugun Kitabindaki her metin, kirik bir aynanin, gercekligin bir yanini yansitan ve sonsuzca cogaltan bir parcasi.