Gecmiste olan seyler geri döner, israrla, dilenerek, imali sözlerle kapimizi calarlar. Cogunlukla dudaklarinda bir gülümseyis vardir, oysa insan kanmamalidir, aldatici bir gülümseyistir o. Ve o arada biz hayatimizi yasariz, yazariz bizi menzile dogru sürükleyen bu yanilsamada ikisi de ayni seydir zaten.Öyküleriyle okurlarini imgelerle yüklü yolculuklara sürükleyen Tabucchi, kalemini bu kez insan ruhunun kuytularina itilen ve günün birinde su ya da bu yolla aciga cikan karanlik yanlara yöneltir. Ilk olarak 1991de yayimlanan Kara Melek öyküleri kötücüllügü, nefreti, zorbaligi, ihaneti, düs kirikligini, yalnizligi ve korkuyu düssel bir temellendirmeyle, siirsel bir dille görünür kilar. Öykülerin icinden süzülen melekler, yazarin deyisiyle tüm melekler gibi zorlayici yaratiklardir, onlarin tüyleri yumusacik degil, kisaciktir, diken gibi batar. Tek tip olmadiklari gibi, barindirdiklari anlamlar da hayatin kendisi gibi cok katmanlidir. Nasil ki Tabucchinin kurmaca dünyasinda simdi, gecmis ve gelecek, bu dünya ve öte dünya arasindaki sinirlar gecirgense iyi ve kötünün de belirlenegelmis sinirlari kayganlasir, akiskanlasir... geriye sadece insan ve duygulari kalir.