Türkiye, sonuncusu 1989daki Büyük Göç olmak üzere, kuruluşundanberi Balkanlardan anayurda gelmiş yüz binlerce göçmene de, bugöçler üzerine yazilmiş kitaplara da aşina. Ancak zorunlu göçlerin, mübadelelerin aksine, 90lardan itibaren Türkiye bireysel soydaşgöçlerine de sahne olmaya başladi. Bu yeni soydaşlar, öncekilerdençok farkli hukuki ve sosyal koşullarla ülke değiştirdiler, toplu göçünsağladiği imkânlardan faydalanamadilar ve hemen tüm göçmenlergibi, güvencesiz çalişma koşullari ve kayit dişi ekonominin yarattiğisömürüye maruz kaldilar.Onlarin dirayetini artiran bir ayricaliklarivardi Başka ülkelerden gelen, değişik etnik kökenlere sahipgöçmenlerin aksine, Türk hukuk sisteminin onlara Türklük üstündentanidiği bir hakka, vatandaşlik alma umuduna sahip olmalari. Bu, günlük hayat içinde tekrar tekrar kanitlamalari gereken Türk veMüslüman kimliklerini öne çikardiklari, pratikte diğer göçmenlerinçektiği birçok sikintiyi paylaştiklari ama yine de kendilerini onlardanfarkli -hatta üstün- gördükleri bir süreç yaratti.Ayşe Parla, KirilganUmutta tam da bu süreci mercek altina aliyor. Doğu Blokununçöküşünden sonra, ekonomik sebeplerle Türkiyeye göç etmeyiseçen Bulgaristanli göçmenlerin deneyimlerini yansitan Parla, onlarinmakbullük hiyerarşisi içindeki yerine bakiyor ve devletin bu hiyerarşiyivar eden kriterlerine dikkatimizi çekiyor. Umudun ve güvencesizliğinontolojisine eğilirken göçmenlerin kendi sesine, sözüne yer verenKirilgan Umut, hem farkli göçmenlik kategorileri hem de aidiyet hissiüstüne düşünmek için yeni bir zemin, incelikli bir bakiş açisi sunuyor