Bazen, tam gün ortasinda bir saskinlik basiyor beni, bunu anlatamam Mesela, sehrin ayarini bozuyor cami bahcesinden sokaga sarkan güller, tesadüfen talandan kurtulmus iki arkadas gibi, bakisip duruyoruz birbirimize. Sanki dünyaya gelmeden cok önce, hic hatirlamadigim bir yerde, hafizamin kuytuluguna atilmis bir dügüm cözülüyor bakistikca. Gök, benim o büyük semsiyem gök, bakislarimdaki hayret yüzünden uzayip genisliyor, kendimi bir yabanci gibi hissediyorum onun altinda. Belki de ben burada, diye geciriyorum icimden, belki de ben burada, ilk insanin yere birakildigi an unutulmasin diye, onun hayretini beklemekle görevlendirilmis bir nöbetciyim. Yesermis ekinlerden, yikilip kurulan kentlerden ve kopmus onca takvim yapragindan sonra bile, hala sasirabilir insan.