Niemand vindt het gek als je tijd neemt voor de kapper of voor een middag winkelen. Maar als je zegt tijd te nemen om alleen te zijn, wordt dat meestal vreemd geworden. De gedachte komt al gauw op dat er iets met je aan de hand is, juist in deze tijd, waarin iedereen overal met overal en iedereen communiceert.
Eenzaamheid kan natuurlijk problematisch zijn, tragisch zelfs. Eenzaamheid zonder goede menselijke relaties doet de ziel vervlakken. Maar dat geldt ook voor relaties zonder enige mate van eenzaamheid. Volwassenwording omvat het ontwikkelen van sociale en communicatieve vaardigheden. Maar zou volwassenwording ook niet kunnen bestaan uit het leren om alleen te zijn? Behoort eenzaamheid, een onvermijdelijke kant van het bestaan, niet tot de kenmerken van innerlijke kracht? Durft iemand de eenzame dimensie van het leven nog aan?
Voor wie dat durft of voor wie dat zou willen onderzoeken, is dit boek geschreven. Het vertelt hoe grote denkers uit de westerse cultuurgeschiedenis eenzaamheid wisten te waarderen. Als ruimte waarin zich een zelfstandige visie kan ontwikkelen, creativiteit zich kan ontplooien, bezinning tot verdieping kan leiden en zelfs relaties tot hun recht kunnen komen. 'Ik blijf erbij, mijn hele leven: er deugt geen woord of 't is vanuit alleen zijn geschreven' (Adriaan Roland Holst).