1925te Meslek dergisinde 35 hikayesi cikti ise de sanat hayatina, Ayasli ve Kiracilari bir yana, 1946ya kadar uzun bir ara verdi. Bu tarihten sonra yayimladigi hikayelerle sevilen, aranan bir hikayeci oldu. Hayattan aldigi konulari konusur gibi, temiz bir dille, sadelik, ictenlik ve rahatlikla edebiyatsiz, oyunsuz yazdi. Esendalin, kahramanlarina sevgi ve sefkatle egilen, onlari gündelik yasayislari icinde en yapmaciksiz, rahat ve karakteristik taraflarindan görmesini bilen, renkli-canli aktaran bir hikayeci oldugunu gösterir. Behcet Necatigil Yalinlik, aciklik, kisalik gercek yazin adamlarinin ulasmak istedikleri bir düzeydir. Ama herkes bunu yapamaz, az sözle, az tanimlamayla, az edebiyatla, daha dogrusu edebiyat yapmamakla basarili olunacagini bilemez, düsünemez. Esendalin öykülerinin basarisi, kalici yani ölümsüz güzelligi, onun da Cehov gibi, Denizin rengi mavidir diyebilecek kadar süslerden uzak bir dille yazmasiydi. Bugün bile bu öyküleri, icinde yasarmiscasina okuyor, o olaylarin icinde imisiz gibi okuyorsak, yazarin gercek edebiyatin temel niteliklerini bilmesinden, basariyla kullanmasindandir.