Annem, ah annem, kirilgan nar tanelerine benzetirdi beni. Nar serbetine. Dügününe, onun dügünü de öyleydi, binlerce nar tanesi doluvermisti meydana. Gece vaktiydi. Geceye meydan okumaydi. Söylenenlere göre -ki bu hicbir zaman tam olarak bilinmeyecek- babam, annemin basina kötü isler acan bir yanasmayi öldürüp bir yerlere gömmüs. Herkesin bildigi bu gercek, ortak bir sirra dönüsmüs, kisa süre icinde. Gerci kimsenin kimseden bir saklisinin olmasina gerek yokmus, ama böyle olmus yine de. Ne tuhaf. Bir yalan -asikar bir yalani- iki kisinin, üc kisinin, dahasi, bir köyün konusmasi. Dahasi, yalanin dallanip budaklanmasi. Öyle ya, yalana bir cümle eklemekten daha zevkli ne olabilir. Kötü mü, kendi büyüklügünde bir yalanim iste, kelimeyim ben.2000 yili Sait Faik Hikaye Armagani sahibi genc öykücü Faruk Duman, yeni öykülerini topladigi Nar Kitabinda imgelerle yüklü bir dünyaya götürüyor okurunu. Cenkler anlatiyor, dügün-dernekler, masalsi asklar, hatta masallar, konaklarla, savaslarla, atlarla, kiliclarla, köpük köpük sevdalarla örülü topraklarda dolastirirken, alisilmadik bir bicemde ama son derece ustalikla kullandigi ölcülü, siirsel diliyle sasirtiyor.