Rozprawa wpisuje sie we wspolczesna historie przyswojenia polskiemu czytelnikowi mysli W. Solowiowa, najwybitniejszego rosyjskiego filozofa XIX w. Autorka analizuje jego wczesne i dotychczas nietlumaczone prace, dzieki czemu Solowiow zostal ukazany nie tylko jako spekulatywny filozof, ale takze jako filozof zainteresowany naukami przyrodniczymi.