Musa, acligin, karninda yarattigi firtina yüzünden hic uyuyamiyor, uyuyakalip da yemegi kacirir korkusuyla kendine iskence ederek uyanik kalmaya calisiyordu. Eski Ermeni mahallesinin derin sessizligi, gecenin bir vaktinde, bir zafer cigligiyla parcalaniyor, bu top gibi patlayan gürültü, dakikalarca sürüyordu. Ekmek geldi, ekmek sözleri bu kulaklari sagir eden ugultu icinde sik sik bir atesleyici öge olarak isitiliyordu. Ermeni mahallesinin üzerinden bayagi ürkütücü bir kasirga gibi gecen bu sevincli haykirislara belki uykularindan sicrayan bircok kisi anlam veremiyordu. Bunlar, birkac ay daha sürecek, sonra, sonrasiz susacakti. Sundan ki devlet, artik o camurdan ayirtsiz ekmek parcacigiyla bulasik suyundan corbayi da veremeyecek duruma düsecek, bütün bu acligi yenme umudunun sarkilarini söyleyen yavrucuklar, bir kez daha geldikleri yere, sokaga düsecekler, ölüm onlari birer kösede kistirip birer cekirge yavrusu gibi cerez diye yiyecekti. Ancak, o günlere biraz daha vardi.Öksüz Musa, Savas ve Aclarin devami niteliginde olan ve Ulusal Kurtulus Savasinin son yillari ve sonrasina denk gelen sürecte, sehit cocuklarinin memleket sathina yayilmis cesitli öksüz yurtlarinda gecen aclik, yokluk ve yalnizliklariyla bas etme cabalarini anlatan, edebiyat tarihimizin basyapitlarindan biridir.Roman, yalniz bu cografyada yasayan insanlarin degil Türkiye Cumhuriyetinin kurulus asamalarinin ne denli cilelerle dolu oldugunu da anlatmaktadir.