Puslar kaplarken bilincimi, bilincim ve gücüm dagilirken pusun icinde, bellegim gitgide ona yaklasiyor. Niye terk ettigimi bilemeden terk ettigim sevgilinin anisi, engin ufuklarin sahibi saglam bir deniz feneri gibi duruyor, terk edilmis ve yapayalniz. Hicbir seyi olmayan, dalgalarin dövdügü yoksul bir deniz feneri... Her sevisme, düslerin gerceklesmesine dogru bir atilimdir. Yasanmis kopuslara ve parcalanmis bütünselliklerin acisina merhemdir digerinin teni. Yalnizca insanlardan, düsüncelerden, inanclardan degil, bitkilerden, topraktan, havadan ve sudan ayri düsmüslügün acisina... Keyifle okuyacaksiniz.