Padişahlardan münzevi dervişlere, yazarlardan hac yolculuğu yapanlara kadar farkli kesimlerden İranlilar İstanbulun 19. yüzyildaki halini anlatiyor. Kiminin bakişlari saraylarin ihtişamina, balolarin şatafatina, saltanatin lüksüne, kimininki çamurlu sokaklara, yoksul insanlara, ahşap evlere, kimininki de Galatanin eğlence ve gösteri hayatina kayiyor. Ayni küçük coğrafyada türlü yaşam tarzlari ve hatta değişik iklimler yan yana varliğini sürdürüyor. Şehrin hanlari, hamamlari, kahvehaneleri, tekkeleri, saraylari, mahalleden mahalleye yolcu taşiyan gemileri, dar sokaklari, ağaçlari, dereleri eşsiz biçimde zihnimizde canlaniyor. Gezginler eski İstanbulun gündelik hayatinin farkli veçhelerini olduğu gibi Osmanli Devletinin son demlerine dair gözlemlerini de aktariyor, kendi kültürleriyle karşilaştirarak, kimi zaman hayranlikla, kimi zaman da kinayarak... 19. yüzyil Osmanli başkentinin hayatini İran kültürünün süzgecinden geçirerek aktaran bu özgün metinler, İstanbula farkli bir gözle bakmanizi sağlayacak. Evler şahane, keseler boş, cami ve mabetler eşsiz ve görkemli ama namaz kilan nadir ve azdi. Âlimler ve kadilar şehvet ve para peşinde olup şeriatin gelenek ve göreneklerini atip heves ve şehvette boğulmuşlardi. İslâm dininin kanunlarini atip Frenkler gibi yarim yamalak kanunlar yapmişlardi. Oradan kovulmuş, buradan da geri kalmişlardi. Ne bu dünyalari için ne de ahiretleri için hayirli bir şey yapiyorlardi. İslâm sadece isimden ibaretti, vesselam