Ik was er niet bij toen ik doodging.
Ik was teruggekeerd van zo'n buiten lichamelijke droom, zo'n droom waarbij je het gevoel hebt dat je geest je lichaam heeft verlaten en je eigenlijk niet echt droomt.
Maar iemand had me vermoord terwijl ik weg was. Verminkt. Er was niets meer over waar ik naar terug kon.
Wie had dat gedaan? De seriemoordenaar die de stad terroriseerde? Of iemand dichter bij me, iemand die ik kende? Maar ik had geen vijanden.
Althans, ik dacht van niet.
En het is eng wanneer je de seriemoordenaar ontmoet, als afgrijzen wordt gevolgd door nog groter afgrijzen, als je eigen gezin gevaar loopt
en alleen jij een einde kunt maken aan de moorden.
Dus wat doe je dan? Je hebt geen lichaam, geen kracht. Je kunt niet eens iets aanraken.
Wat doe je dan, verdomme?

'De romans van James Herbert zijn bestsellers omdat veel lezers,
waaronder ikzelf, te geschokt zijn om ze weg te leggen'
- Stephen King