De schrijver hanteert een veelvoudige schrijfstijl met een thematiek die werelds en actueel genoemd kan worden. Terwijl hij refereert aan cultuurhistorische hangijzers wil hij ook vooral op methodische wijze natuurlijke processen en huiselijke omstandigheden er mee inmengen.  Scherp concentreert hij zich vervolgens op hoe  taal zich door deze inmenging verhoudt tot betekenisgeving die zo vaak zorgt voor nieuwe inzichten maar ook kan leiden tot komische of tragische misverstanden. Dat geldt zowel voor de persoon van de schrijver zelf als voor de lezer die hij hierin als medeproducent betrekt. 
We moeten de teksten beschouwen als een letterlijk te nemen vertaling van waarnemingen en lyrische vormvarianten waarbij de herinnering aan een poëtisch context onder schot wordt genomen. De schrijver verhaalt in een vorige bundel (2009) over zijn dichterlijke visie als 'despoëten tralameren'. Er is bijvoorbeeld slechts 1 letter verschil tussen het rif en het rift waarmee een gevoelswaarde kan correleren die zich parallel en aandachtig opstelt, meebeweegt, in de poging tot toenadering van dit kennisverschil. Daartussen is overigens de humor en het niet-weten in de  bevraging nooit ver weg.