Schrijver brengt een bezoek aan de dode Mayasteden in Yucatán (Mexico). Hij raakt geboeid door de vormende krachten van het verval. Al filosoferend volgt hij vandaar een omweg langs verstilde plaatsen elders in de wereld. Hij vertraagt zijn pas en slentert in de geest door Dresden en Palmyra, Troje en Tsjernobyl, Mariënbad en Sopron, langs zoutpannen en woestijnen. Daar ontdekt hij de vormenwereld van de leegte en zijn ruimtelijke dynamiek. Het doet hem denken aan de molshoop, een schelp, een cul de sac en de termietenheuvel. Zijn Ruta Maya is een geografie van hallucinatie en illusie.