Andreenin, o kendine has, zarif hareketlerinden biriyle, sokularak, basini Albertinein omzuna dayayisini, gözleri yari kapali, boynunu öpüsünü görüyordum, ya da ikisinin arasida gecen bir bakisi yakaliyordum, ikisini tek baslarina denize girerken görmüs olan biri, agzindan bir laf kaciriyordu, bu tür ufak tefek ayrintilar, normal olarak bizi cevreleyen havada sürekli olarak ucusur, insanlarin cogu bunlari gün boyu soludugu halde, ne saglikli bozulur ne de keyifleri kacar, ama hastaliga egilimli bir insan icin, yeni acilar yaratabilecek tehlikelerdir her biri. Kayip zamanin izinde bi adim daha...