Sokakta topladigimiz paralarla yasamaya calisiyorduk ama sokak müzigi bizim icin paradan fazlasini ifade ediyordu. Yasadigimiz tüm sikinti ve olumsuzluklar bir yana, sokakta müzik yaparken aldigimiz keyfi ve hissettigimiz güzel duygulari yaziya dökebilmem mümkün degil. Sokak müzisyenligi caresizlik degildir, bir durustur. Sokakta insanlarla iletisim kurmanizi engelleyen hicbir sey yoktur. Sokak, insanlarla hemhal olmayi ögretir. ... Yasamadigimiz hayatin sanati olmaz...Sedat Anarin Urfa-Halfetide cobanlik yaparken cura calarak baslayan müzisyenlik macerasi üniversite ögrencisi olarak geldigi Ankarada karnini doyurabilmek icin sokaklarda darbuka, gitar, cura calarak, sonra santura gecerek devam ediyor... Santurun pesinde Irana gidip üstatlarindan ögrenerek yol aliyor... Resm konserlere, festivallere albümlere variyor. Bugün Sedat Anar, ülkenin saygin, usta müzisyenlerinden biri. Ama o, en az konserler kadar, dost meclislerinde, mesklerde ve yine sokakta calmakta buluyor zevki.Cünkü Sanatin eliti yoktur, diyor Sanat, her seyiyle dünyayi daha iyibir yer kilma cabasidir.Santur mizrabina adeta silah muamelesi yapan zabitalar... Önlerine dökülen bozukluklar... Santur, gitar, bendirle Asik Veysel türküleri seslendirirken baslarina dikilip Ölürüm Türkiyem calmalarini isteyen bickin bir engelli... Türlü cesit insanlar... Sokak ve müzik kadar canli ve sürprizli, sicacik bir sokak ve müzik hikayesi.