Sonuncu Sonbahar, Pinar Kürün Bir Cinayet Romani adli kitabinin bir tür devami. Pinar Kür, o romaninda postmodern anlatim, bicim ve üslup arayislarina girmisti, bu romaninda ise bu arayislarini daha da ileri götürerek sürdürüyor. Sonuncu Sonbaharda, yazarin ilk romani Yarin Yarindaki kisiler de, Bir Cinayet Romanindaki kisiler de var. Ilk ve son romani arasindaki on bes yillik bir cember böylece kapanmis oluyor. Edebiyatimizda benzerine pek rastlanmayan polisiye türünün bu parlak örnegini okurlarin büyük bir begeniyle okuyacagina inaniyoruz.Mutsuzluk korkulacak bir sey degil. Sürekli degil bir kere, üstelik pariltili... Doruk anlarda, sira disi olaylarin ardindan yasanan, asiri ama eninde sonunda tüketilen ve hatta üretici, yaratici olabilen bir duygu. Asil korkunc olan dirliksizlik... Her an, her seyden, belki de farkina bile varilmadan duyulan hosnutsuzluk. Aynaya her baktiginda suratini asik görmek ve bunun nedenlerini tam olarak bilememek...... Dirliksizlik tüketilmiyor, tüketiyor ve sonu yok. Bir türlü bitmiyor. Her günün her aninda inceden inceye var. Gözle görülmeyen ama yapiskanligi hissedilen bir zar gibi sariyor yasami. Insanin icine isliyor kisin kuru ayazi gibi.