Stefan Zweig, ta Brezilyaya gitse de, geride biraktigi, yikilmakta olan bir dünyayi icinde tasiyordu. Bazen aralik kalan pencereden esen ilik rüzgara kapilip gecip giden yillari unuttugu oluyordu. Utanc duygusunun bir huzur hissiyle ayni anda benligini kapladigi zamanlar, bir umut isigi olarak Lotteye bakiyordu. Buralara asinaydi sanki... Insana yasadiklarini unutturacak bir yer. Ama bir gazete haberi bile yikip geciyordu icini Viyana Belediyesi Yahudilerin oturdugu dairelerde gazi kesme karari aldi. Bu konutlarda gazla intihar edenlerin artmasi, vatandasin rahatini kacirdigindan, gazla intihar etme, bundan böyle kamu düzenini bozmak olarak kabul edilecek. Demek kitaplarini yakan, yasaklayan ülkesinde, insanlari öldürme hakki oldugunu düsünenler, ölme hakkina bile el koyuyordu. Ama o, hakkini sakli tutmakta kararliydi. Nerede olursa olsun...Laurent Seksik, Stefan Zweig ve karisi Lottenin ölüme dogru ciktiklari yolculugun son alti ayinda onlara eslik ediyor. Icine düstükleri o derin bunalimi, mücadeleyi degil de kacmayi secmis olmalarinin o dayanilmaz vicdan azabini her sayfasinda hissettiriyor, o kederli günleri onlarla birlikte yasiyor, yasatiyor. Insanin yüregini burkan bir öykü. Gercek oldugunu bilerek okumak, bir dönemin, bir dünyanin yok olusuna tanik olmak daha da hüzünlü...