Op verlof in Nederland in 2009 zette Ruud Kurris (1929-2011) zich na een kort verblijf in het ziekenhuis - waar 'een knappe vaatchirurg hem van een dreigend hartinfarct had bevrijd' - op verzoek van zijn familie aan het schrijven van zijn memoires over zestig jaar leven en werken als missionaris in Indonesia. Hij was begiftigd met een wonderbaarlijk geheugen en een uitstekende pen. In het jaar van zijn overlijden voltooide hij - in het verzorgingshuis 'Emmaus' in Ungaran op Java - zijn manuscript.
De auteur beschouwt dit boek niet als een autobiografie. 'Het gaat niet over een persoon, die zestig jaar als missionaris in Indonesia werkzaam is, maar over situaties en gebeurtenissen die zich om mij heen voltrekken, over dekolonisatie en inculturatie, over armoede en rijkdom, over urbanisatie en corruptie, over kerkopbouw en maatschappijberoering, over het zwaard van Christus en aanvaringen met moslims.' Daarbij koos hij ervoor om 'alledaagse zaken in het kader van mijn levensloop te bespreken, zodat ook verborgen bijzaken die nooit de pers halen, ter sprake kunnen komen.'
Aan het eind van zijn leven constateerde Ruud Kurris: 'Mensen die het geluk hebben met min of meer gezonde hersenen de tachtig te passeren, kijken vaak terug naar het verleden. Dat doe ik ook, zonder evenwel te verlangen weer jong te zijn. Het is goed geweest.