Svetlana Boym, 60li yillarda Roland Barthes ve Michel Foucault tarafindan ortaya atilan ve giderek bir efsane halini alan yazarin ölümü tezini sorguluyor, yazarin ölümünün tam da Barthesin kullandigi anlamda cagdas bir söylenden ibaret oldugunu öne sürüyor. Rus Bicimciliginden, Amerikan Yeni Elestirisi ve Fransiz Post-yapisalciligina kadar uzanan bir alanda modern elestirinin biyografi ile edebiyat arasindaki iliskileri nasil ele aldigini inceleyen yazar, Fransiz siirinden Mallarmé, Valéry ve Rimbaudyu, Rus siirinden Mayakovski ve Marina Tsvetayevayi cözümlemelerinin merkezine yerlestiriyor. Genelde edebiyat ile hayat, özelde sairin hayati ile siiri, ve asil olarak da, sairin retorik ölümü ile gercek ölümü arasindaki iliski yazarin temel ilgi odagi. Edebiyat metinlerindeki bu ölümün, elestiriye ilgi duyanlar kadar, kültür incelemelerine ve felsefeye ilgi duyan okurlar tarafindan da zevkle okunacagini düsünüyoruz.