Hesabi ödedikten sonra ufak valizimi alarak, kahvenin baktigi meydanin ortasindaki metroya dogru yürüyorum. Metronun derinligine dalmadan önce son bir kez daha, yüzyillarca nice krala, nice imparatora görkemini ve iktidarini hatirlatmis, simdiyse levhalariyla, parlak isiklari, mini etekli, kot pantolonlu kadinlari ve erkekleriyle, egzoz kokan otomobilleriyle yanlis zamanda ve yerdeymis duygusunu veren kente bakiyorum. Ama bu kenti sadece bu haliyle animsamayacagimi, onun, hicbir benzerliginin olmadigi, Anadolunun sürekli kilik degistiren o bozkir metropolüyle beraber aklima gelecegini biliyorum.Yersiz yurtsuzlar. Cevaplanmayan telefonlar. Adressiz mektuplar. Gaz maskeleri. Siginaklar. Harabe binalar. Yikik dökük merdivenler... Son bir hevesle gecmise dönenler, bozkira cikanlar. Valizdeki Mektup, aidiyetsizligin ve sevgisizligin anlatildigi buruk öyküler...Menekse Toprak, Türkiyeden Berline, oradan Viyanaya uzanan tozlu yollari, bu yollarda savrulan hayatlari anlatiyor. Arafta nefes nefese.