Het gaat hier niet om de grote koloniale panden in het historisch centrum van
Paramaribo die zijn geplaatst op de Werelderfgoedlijst van de Unesco.
Het gaat hier juist om de unieke kleine monumentjes, de traditionele houten
woningen in de volkswijken, die lange tijd het karakter van de stad hebben bepaald.
Ieder jaar verdwijnen er weer meer van deze karakteristieke huisjes door verval,
brand of sloop en maken plaats voor hoge gebouwen van beton en glas.
Ondanks de slechte woonomstandigheden zijn de bewoners trots op hun huis
dat vaak gebouwd is door hun grootvader of overgrootvader. Ze zijn verbonden
met het erf waar zij en vele generaties zijn opgegroeid.
Met het verdwijnen van deze woningen gaan ook de verhalen en herinneringen
verloren. Deze geven een beeld van het gezinsleven en sociale leven op de erven.
Een aantal van deze verhalen is opgenomen in dit boek.
Er wordt ingegaan op de geschiedenis, de architectuur en de boedelproblematiek
die vaak de oorzaak is van de slechte staat van onderhoud.
Er zijn gedichten opgenomen van Surinaamse dichters die een bijzonder beeld
geven van het leven op de erven in de oude binnenstad en de volkswijken.